Славе Николовски - Катин е роден на 19 август 1941 година во Долна Преспа, во селото Наколец, во куќа која во тој период ја заплискувале брановите на Преспанското Езеро. Тој е роден точно на почетокот на Втората светска војна, кога Хитлеровска Германија, опијанета од идеологијата на фашизмот, се крена против целиот свет, верувајќи дека има сили да завладее со него. Во големата светска катаклизма, во семеј-ството на Сандра и Ристо Николовски (Барџевски) се родил синот Славе кој ќе ја продолжи семејната лоза. И не само тоа, тие како да претчувствувале дека нивното прво и единствено чедо, ќе стане познато и признато име, не само во Преспа, туку и во Македонија и надвор од неа ширум светот.

          Целта на оваа книга е токму во тоа: да го сублимира придонесот на Славе Николовски - Катин за Македонија и Македонците во дијаспората и на своите родители да им се оддолжи за талентот што му го подариле да го направи тоа, како вистински Македонец, преокупиран со судбината на својот народ и неговата иселеничка голгота.

          Во неговата биографија е забележано дека извесен период по неговото раѓање, семјеството се преселува во Љубојно, од каде е неговата мајка Сандра (од семејството Грежловци). Таму Славе го минува поголемиот дел од детството, од младоста, а се навраќа во него скоро цел живот. Таму од мали ноѕе го почувствувал тешкиот печалбарски живот на луѓето од Преспа, особено преку печалбарската сага на дедо му Алексо (Алек) Ристов - Грежлов. Основното и осумгодишното училиште (со мала матура) го завршува во Љубојно, а геодетскиот отсек на Средното техничкото училиште во Скопје. Студирал геодезија во Белград, а дипломирал на катедрата за англиски јазик и книжевност на Филолошкиот факултет при Универзитетот “Св. Кирил и Методиј” во Скопје. Во бракот со Нада има две деца: синот Александар /1974/ и ќерката Дафинка /1975/.

          По завршувањето на средното образование, неколку години работи како геометар во Собранието на Општината Ресен. Како студент на Техничкиот факултет заминува за Канада, каде останува четири години. Во Торонто се школува на специјализираниот Институт за англиски јазик и литература. Извесен период работи како геодет, а пројавува активност и во македонската колонија во Торонто. Еден мандат, во 1978 година, бил генерален секретар на Црковната управа на Македонската православна соборна црква “Свети Климент Охридски” во овој град. Паралелно се занимавал со новинарство, активно соработувајќи со списанието “Духовна искра” од Торонто, но и со други печатени и електронски македонски медиуми во Канада.

          По дипломирањето на Филолошкиот факултет, односно по враќањето од Канада, Катин четири години работи како координатор и стручен преведувач во Хидробиолошкиот завод во Охрид, во периодот на истражувањето на Охридското Езеро, утврдено со Договорот помеѓу Заводот и Смитсоновата фондација од Вашингтон. Во овој период, интензивно работи на повеќе преводи од научен и стручен карактер, од македонски на англиски јазик и обратно, за потребите на Заводот, но и на низа преводи на англиски јазик на научни трудови објавувани во земјата и странство.

          Од 1979 до 1984 година, Николовски е во Матицата на иселениците од Македонија, каде ја води Информативната служба и работи како преведувач и новинар во списанието “Македонија”. Од 1984 до 1990 година се наоѓа во Републичката конференција на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ на Македонија (РК ССРНМ), каде го уредува “Информативниот преглед” и други информативни публикации на оваа општествена организација. Воедно, од Претседателството на РК на ССРНМ е именуван за раководител на Службата за информирање, за секретар на Комисијата на РК ССРНМ за меѓунационални односи и на Одборот за остварување на улогата на ССРНМ во сферата на религијата и верските заедници. Од 1991 до 1998 година Катин (именуван од Собранието на Република Македонија, како самостојна и независна држава) ја врши функцијата потпретседател на Републичката комисија за односи со верските заедници. Во 1999 година повторно се враќа во Матицата на иселениците од Македонија, сега веќе трансформирана во Министерство за иселеништво, кое, по една реконструкција на Владата, е рангирано во Агенција за иселеништво. Со цел поангажирано да се посвети на иселеништвото, во 2001 година, Катин ја напушта Агенцијата и заминува во предвремена пензија.

          Во еден подолг период Катин го свртува вниманието на себе со својата динамична информативна и публицистичка дејност поврзана со овој корпус, поради што е централна фигура во односите меѓу црквата и државта, од една, и односите на државата, црквата и дијаспората, од друга страна. Ваквата негова позиција му овозможи номинација во разни друштва, здруженија и организации во Републиката и пошироко. Исто така, забележително е неговото учество на бројни симпозиуми, трибини и семинари во земјата и странство, на барање од нивните организатори кои ги ценат и почитуваат неговите погледи по низа прашања од сферите во кои дејствуваат. На овој план, Катин оствари исклучително богата и динамична комуникација со бројни субјекти во државата и светот. Тоа му овозможи да навлезе во суштината на проблемите со кои беа преокупирани Македонците во дијаспората, но и државните структури во земјата, кои во разни периоди имаа различни погледи кон иселеништвото, што е и причина за отсуството на една конзистентна држвна стратегија кон нив.

          Свесен за тој факт, Катин настојува да ја пополни таа празнина, да го надомести тој вакум со предлози и сугестии, но и со конкретни практични чекори да воспостави извесен баланс во односите на државата со раселените Македонци, со што започна да го гради големиот (златен) мост на нивното поврзување со Татковината, како самостојна и независна држава. Но, и нивното меѓусебно запознавање и зближување, независно од оддалеченоста на нивните дестинации. Меѓутоа, неговиот придонес не запира тука. Катин е свесен дека на Македонија може да и се помогне најмногу ако во неа се инвестира во реализацијата на низа проекти од значење за нејзиниот побрз развој, односно ако за тоа се заинтересираат и самите тие во дијаспората, како успешни бизнисмени.

          Широката палета на Катин за остварување на стратегиските цели на овој план, опфаќа бројни зафати, дел од кои веќе функционираат. Освен неговите релативно чести посети на трите континенти и личните средби со иселениците, преку монографските изданија за најуспешните од нив, Катин се обидува интересот за соработката со дијаспората да го пробуди и кај луѓето во државниот врв на земјата.

Slavè completed eight years of primary school in Ljubojno gaining his certificate, and learned Geodesy at the Secondary Technical School in Skopje. He studied Geodesy in Belgrade, but graduated from the Department of English Language and Literature at the Faculty of Philology in Skopje. With his wife, Nada, they have two children. Their son, Aleksandar, was born in 1974, and their daughter, Dafinka, born in 1975. 

            For a long time Katin has attracted attention with his dynamic informative and journalistic activities related to this corpus. It has made him a central figure in relations between the church and the state on the one hand, and relations of the state with the church and the Diaspora on the other. This kind of position has brought to him nominations in numerous associations, societies, and organizations in Macedonia and abroad. At the same time he participated in numerous symposiums, panels, and seminars within the country and abroad at the request of their hosts who appreciated and respected his views on a series of issues in their fields. In this respect Katin has established an exceptionally rich and dynamic communication with numerous people in the country and throughout the world. This enabled him to penetrate into the essence of the problems that preoccupied the Macedonians in the Diaspora and the government structures in the state who continued changing their attitudes toward the emigrants during the different periods. This is another reason for the lack of a consistent government strategy toward them.

            Aware of this fact Katin tries to fill in this gap, to compensate this vacuum with proposals and suggestions, and to establish a certain balance in the relations between the state and the emigrant Macedonians through concrete practical steps. Thus, he began building the great golden bridge of their link with their fatherland as an independent state, as well as their mutual acquaintance and togetherness regardless of the distance between their destinations. However, his contribution does not end here. Katin is aware that Macedonia can most be helped if it is invested into through the realization of a series of projects significant for its faster development, i.e. if those in the Diaspora, as successful businessmen, show an interest in this. 

            Katin’s diverse palette for realization of the strategic objectives in this field covers numerous endeavors, part of which is already functioning. In addition to his relatively frequent visits to the three continents and his private meetings with the migrants, through his monographic publications about the most successful of them Katin also tries to arouse interest among state leaders in the country for collaboration with the Diaspora.

            The effects of such visits by respectful Macedonians from the Diaspora to their fatherland are yet to be felt, as will also Katin’s contribution in this field. The historical dimension of his national project regarding the emigrants objectively affirms him as a unique leader of a global all-Macedonian movement for promotion of Macedonia, not only as the cradle of an ancient civilization, but as a country which contributes toward the highly developed world feeling it increasingly in its own development.